Bluf dat we die auto’s verkocht hebben.

Er was eens een grote stad in donker Afrika. In die stad woonde veel mensen en die mensen wilde allemaal een auto. Een deel van deze mensen had al een auto, de één mooier dan de ander, maar het andere deel van deze mensen had nog helemaal geen auto. Dit probleem kon deels opgelost worden toen vier jonge mensen uit een ver land naar deze grote stad waren gereden om hun auto’s daar te verkopen. Vervelend voor dit deel van de mensen was echter, dat ze ook helemaal geen geld hadden voor een auto. Ze konden er alleen maar naar komen kijken en dat deden ze dan ook. Ze probeerde dan zonder gezichtsverlies weg te komen door te zeggen dat ze de auto niet wilde kopen, omdat er geen ‘klima’ in zat, maar iedereen wist dat dit niet de hoofdreden was. En zo kon het gebeuren dat iemand van de mensen die allang een auto had er gewoon drie bijkocht. En zo hadden de vier jonge mensen hun geld, de man die al een auto had, iets minder geld, maar wel drie auto’s en de mensen die geen auto hadden, hadden die nog steeds niet. De kloof tussen rijk en arm was weer wat groter geworden, en iedereen ging weer naar huis en niemand was verontwaardigd of teleurgesteld, want C’est la vie.

Dat is in een notendop wat er gebeurd is. Voor hen die wat meer details willen een wat uitgebreider verhaal:

Nadat we de groep vrijdagnacht op het vliegveld hadden gezet, hadden we de zaterdag een heerlijk rustige start. We mistte de groep zo gezegd totaal niet. We besloten de zaterdag te gebruiken om de auto’s te ontdoen van alle modder die er tijdens de rally op was gekomen en nog wat dingen te repareren om dan maandag te beginnen met de verkoop. Aangekomen bij het washok van de plaatselijke Total, bleek het nog al druk te zijn. Terwijl we stonden te wachten werden we aangesproken door Jordan. Als hij 5% van het verkoopbedrag kreeg, wilde hij ons wel helpen met de verkoop, hij had contacten enzo. Zijn voorkomen in acht nemend en het feit dat hij direct akkoord ging toen we hem 0,5% aanboden, had bij ons al de nodige alarmbellen moeten laten rinkelen, maar ja, wij deden het ook voor het eerst, en zo doende hadden we onze tussenpersoon. Al snel had hij zijn neef Pako opgetrommeld, die er gelukkig wat snuggerder uitzag en het grote bellen ging beginnen. ‘Very important man is interested, we have to go there.’ spraken Jordan en Pako dan als ze ophingen. We kunnen jullie vertellen, er wonen veel ‘very important man’ in Ouagadougou. Hier waren we vrij snel klaar mee. Als die man dan zo interested is komt hij maar lekker naar de Total. Ondertussen waren de auto’s schoon en ontstonden er lange rijen van geïnteresseerde voor de auto’s. Al vrij snel werd duidelijk dat de auto’s makkelijker per drie tegelijk te verkopen waren dan los. Aan het eind van de middag dachtte we even dat we ze al verkocht hadden, maar het verschil van 1 miljoen bleek niet overbrugd te kunnen worden. Niet getreurd, maandag zal het dan wel lukken.
Zondag hebben we heerlijk trankilo liggen te wezen en maandagochtend waren we weer op de afgesproken plek met Jordan en Pako. Weer veel gebel, veel mensen die komen kijken, veel starten en uitleggen waarom er geen ‘klima’ (airco) in zit. En aan het eind van de dag; niks.
Dinsdag hetzelfde verhaal. De schreeuwerige stem van Jordan begon ons ondertussen behoorlijk op de zenuwen te werken (GERHOOOOOOOLTTT!!)en zelf zagen ze er ook niet al te zelfverzekerd meer uit. Toen het dinsdagmiddag ook erg rustig bleef met nieuwe kijkers, besloten we ons geluk te beproeven in een ander deel van de stad. Op goed geluk reden we ergens heen, maar een heel geschikte plek werd niet gevonden, wel kwamen we aan de andere kant van de stad Raphael tegen, die eerder op de dag al bij onze auto’s was komen kijken. We begrepen niet zo goed, waar die op eens vandaan kwam, of hij ons gevolgd was, of dat het toeval was in een stad waar twee miljoen mensen wonen, maar hij wilde ons telefoonnummer. Uiteindelijk zijn we uit puur ellende maar weer terug gereden naar de Total, en daar nog een halve dag gewacht op niks. De stemming in ons hotel was dinsdagavond niet best. Iedereen was nu wel genoeg trankilo geweest en omdat we donderdag moesten vliegen wilde we morgen wel echt van die auto’s af, desnoods tegen een sterk gereduceerde prijs.
Later op de avond werden we opeens gebeld door Raphael. Als we morgen naar de plek in de stad zouden komen waar we hem ontmoet hadden, zou hij het regelen. Dat hadden we vaker gehoord en een beetje sceptisch waren we dan ook wel, maar veel keus hadden we ook niet. Toen we daar aankwamen hebben we ongeveer een half uurtje gewacht tot de eerste geïnteresseerde kwam kijken. Na het vaste ritueel van starten en gas geven, vroeg hij naar de autopapieren. Wij geloofden dit niet, want dat was nog nooit gebeurd. Toen hij even later vertelde dat we nu naar de douane zouden gaan voor een contract met daar op het door ons gewenste bedrag geloofden we het helemaal niet en toen we later op de dag naar de bank reden om het geld ook echt te halen waren de “Ik geloof dit niet.” helemaal niet meer van de lucht. Eind van het liedje was wel dat Nico met 6 miljoen rommel in zijn rugzak toch wat ongemakkelijk over straat liep.
Op advies van Raphael hebben we ons hotel verlaten en zijn met een taxi naar de ander kant van de stad gevlucht alwaar we de laatste nacht hebben kunnen doorbrengen bij de vrouw van Appia en hun gezin. (iemand die vroeger bij Woord & Daad gewerkt had.)
De laatste dag hebben we gebruikt om nog wat souvenirs aan te schaffen, een Brakinaatje te drinken en onze spullen in te pakken in van die handige grote tassen. En zo kon het gebeuren dat we donderdagavond met in totaal ruim 150 kg aan ruim- en handbagage op het vliegveld aankwamen. Daar probeerde de mevrouw van de informatie nog een grapje uit te halen door te vertellen dat onze vlucht toch echt pas morgen ging, maar toen bleek dat de vlucht van Casablanca naar Brussel wel van vandaag was, mochten we toch mee. Aangekomen op Brussel, was het vooral erg koud.

Tot zover de belevenissen van acht weken Afrika. We hopen dat jullie er van genoten hebben. Hopelijk tot volgend jaar, dan zijn op deze plek de verslagen te lezen van de reis over land naar Singapore. De geplande route is ongeveer: Duitsland, Oostenrijk, Balkan, Turkije, Iran, Pakistan, India, China, Laos, Thailand, Maleisië en Singapore. Maar eindbestemming en route kunnen ook zomaar aangepast worden.