Laatste week ~ Burkina Faso

Dit keer ben ik in crisis. En ik wil er liever niet over praten. Zoals we over zoveel dingen liever niet meer willen praten. Over afscheid nemen bijvoorbeeld.
Maar ondanks dat, ga ik jullie het op-een-na-laatste hoofdstuk van ons verhaal vertellen. Het verhaal over Burkina Faso, de strijd om de cd’s, olifanten die we niet hebben gezien en de politieagent die geld betaald wilde worden als hij Engels moest gaan praten.

Op 18 augustus reden we van Bamako in Mali naar de grens van Burkina Faso. Deze rit ging niet helemaal zonder hindernissen; de motor begaf het al na een paar uur en Fatimah had last van een scheurende binnenband. Gelukkig was er nog een plekje op ons Sjors voor de motor en hadden we voor Fatimah een nieuw wiel binnen handbereik. Bamos (of vamos? ;-)) maar weer!

Bijna bij de grens aangekomen was Fatimah de cd’s zo zat dat ze besloot cd’s te kapen van Angela. Dit liep uit op (weer) een heuse bitchfight, compleet met blauwe plekken :-)

Bij de grensovergang moesten we uiteraard weer heel lang wachten, lang genoeg om tijd te hebben voor het verkopen van onze brommert. Voor 150.000 CFA istie overgegaan in andere handen, veel plezier met opknappen.. :-)

Angela vond het nodig om boete te doen voor het doorrijden bij 1 van de douaneposten. Ze besloot dit te doen door het zingen van boetepsalmen. Een agent die dit hoorde, kwam vragen wat het zingen betekende. Nadat Jaco zich had voorgesteld als Jacob, vroeg de agent of we ook christen waren, net als hij. Toen we daarop bevestigend antwoordden, vertelde hij dat er een dag later (zondag) kerk gehouden zou worden in Bobo, in de internationale kerk. Een andere douanier heeft daarop de pastor van de kerk gebeld en gezegd dat wij er de volgende morgen zouden zijn.

Uiteindelijk waren we om 10 uur ’s avonds de grens over en rolden we om 11 uur onze matjes uit, niet wetend dat we ze ’s nachts konden gebruiken om te dobberen op het water van een fikse plensbui..

Zondag 19 augustus zijn we er vroeg uitgegaan om naar Bobo-Dioulasso te rijden. We bezochten daar de kerkdienst in de église internationale. Dit was een drietalige kerkdienst: Frans, Engels en een lokale taal waarvan ik de naam ben vergeten.
De voorganger (niet de pastor zelf, die preekte ergens anders) vertelde de gemeente over het telefoontje dat hij de avond ervoor kreeg over ons, newcomers. Jaco heeft daarop de gemeente verteld hoe het kwam dat wij nu in de kerk zaten. Het was duidelijk dat het niet gewoon toeval was, maar iets wat ons van Boven toegevallen was.
De dienst bestond voor een groot gedeelte uit zang (mét dans). Het Heilig Avondmaal werd bediend, bijzonder om met zoveel verschillende mensen toch één heilige algemene christelijke kerk te mogen zijn! We kregen het verzoek om ook iets te zingen, waarop we (uiteraard in canon) psalm 117 hebben gezongen. Looft de Heere, alle gij volken!

Na de dienst hebben we voorzichtig gevraagd of we in de kerk mochten slapen en dat mocht. Binnen no time waren kerk en kerkerf omgetoverd in slaapzaal en natte-tenten-camping.
We mochten zelfs bij één van de leden van de kerk douchen. Wat een gastvrijheid weer!

Vandaag is het ook het einde van de Ramadan en dus Suikerfeest. Alle kinderen waren prachtig aangekleed. Ze namen een Vlaamse mee die had gehoord dat er blanken in de buurt waren. Deze madame is getrouwd met een Burkinabé. Ze nam ons mee naar het restaurantje aan de overkant van de straat, wat gerund wordt door haar schoonfamilie. Daar kregen we rijst met pindasaus, kool en vlees. ‘Een proevertje’, aldus de Vlaamse, ‘omdat het Suikerfeest is.’
Als afsluiting van de zondag hebben we met elkaar nagedacht over het thema ‘lijden’. Het is iets wat we hier dagelijks zien. Goed om bij stil te staan.
Maandag 20 augustus was de dag van Bobo-city.
We hebben de moddermoskee bezocht. Een gebouw met stokken in de toren en in de muren zodat er ieder jaar opnieuw een gelijkmatige laag modder op het gebouw gesmeerd kan worden.
De moskee heeft 2 minaretten, een mannenminaret en een vrouwenminaret. Inmiddels lijkt het erop dat het alleen nog maar namen zijn en zijn beide minaretten plaatsen van bezinning.

Verder de befaamde Grande Marche bezocht. Deze markt is gevestigd in een groot gebouw. Wel fijn om eens een markt te bezoeken waar je elkaar niet opzij hoeft te duwen, omdat er gewoon genoeg plaats is om met z’n vieren naast elkaar te lopen. Voor de verandering ook veel meubelmakers op deze markt, en er komen echt prachtige meubels onder hun handen vandaan!
Toen maar weer eens het stadscentrum doorkruist, op zoek naar en geldautomaat. Veel gesloten (of failliete?) banken, met indrukwekkende bewaking ervoor. Geen werkende geldautomaat dus, maar wel een supermarkt gevonden die een soort van Danoontjes verkocht.. Mmmm.. maar niet van Mona ;-)

Vanmiddag naar de Cascades de Karfiguéla geweest. Prachtig gebied! Veel hoge bergen, het land is groen en lijkt erg vruchtbaar. Toch jammer dat het watermanagement nog niet zo werkt in deze streken..
Kampeerplek gevonden bij een riviertje. Helaas geen zwemwater omdat het een très dangereus riviertje is. Nou ja, dan maar niet wassen ;-) Ook fijn: volgens de plaatselijke Piet Paulusma 'blijft het vannacht droog máár er is ook zeker kans dat het gaat regenen. In principe regent het namelijk elke middag, máár het komt ook zeker voor dat er een paar droge middagen zijn gedurende de week'. Die hebben we dus maar snel oet morn gezegd.

Over vandaag valt nog iets te vermelden, namelijk de aankondiging van een goed toneelstuk. Het gaat over mensen die met deze Afrika-reis mee(geweest) zijn. Veel details verklap ik niet, behalve dan dat Ies sr. op de eerste rij mag zitten en dat er een EHBO-er aanwezig is (grr..). Regenjas en campingstoel niet vergeten!

Na een inderdaad droge nacht, waarin we konden genieten van een prachtige sterrenhemel en veel wensen mochten doen vanwege de vallende sterren, is het dinsdag geworden.
Vandaag bezochten we Sindou, een dorpje aan de voet van een indrukwekkende rotsformatie. Om bij de rotsen te komen, reden we langs een hokje waar op normale weise iemand zit om kaartjes te verkopen. Maar ja, wij Nederlanders zagen niemand en dachten daarom dat het vandaag wel gratis zou zijn.. Het tegendeel bleek toen we de auto’s geparkeerd hadden. Daar kwamen 2 mannetjes op brommerts die ons wel graag een ticket wilden verkopen. Ho eens, (gast!?!..) daar hadden we natuurlijk geen zin in, en binnen het halfuur waren die 2 mannetjes verdubbeld en na een uur verdriedubbeld. Jammer genoeg hadden de politieagenten dit keer geen gevoel voor in de strijd gegooide charmes.. We hebben een uur gediscussieerd over de entreeprijs omdat de mannetjes voor 15 personen én 15 camera’s geld wilden hebben, terwijl we maar 5 camera’s gebruikt hebben.. En wij spraken natuurlijk geen Frans en zij geen Engels. Nadat de jongens met middelmatig geweld uit de auto’s werden getrokken en de meiden de mannetjes als rasechte Nederlandse viswijven behandeld hadden was daar ineens een agent die in het Engels zei: Als je wilt dat ik Engels praat, moet je me eerst betalen. Ik denk dat je je onze verbijstering wel voor kunt stellen.. De brutaliteit, wat erg!
Toen ons kaartspelletje (door sommigen gestart om een beetje af te koelen) klaar was, zijn we ingestapt, hebben betaald en zijn weggereden.
Terug in het dorp haalde één van de agenten ons in om te zeggen dat we een boek hadden laten liggen. We zijn het wezen halen, want het was onze, tot nu toe onmisbare, Lonely Planet. Maar om nou te betalen om dat boek terug te krijgen, was toch wel te gortig. We hebben het dus laten liggen ter leringhe ende vermaeck.

Dit keer toch wel een opmerking over het avondeten: Sla, aangemaakt met tomaat, ei, dressing, mayo, met rijst en stoofvlees. Welkome afwisseling na alle pasta’s, koningsmaal!

En dan is het alweer woensdag, 22 augustus.
Na een expliciet verzoek aan the chief, bezochten we vandaag eerst een tankstation met stromend water, een wc en een plek om - weer - aan Angela te sleutelen, dit keer had ze nieuwe remblokken nodig (eh.. best handig..)
Heel fijn om na zo’n stoffig dagje je haar te kunnen wassen!
Marien zat ondertussen uit de Bijbel te lezen, toen er iemand van de plaatselijke EO voorbij kwam lopen. Van het een kwam het ander en zo zijn we afgelopen zaterdag te horen geweest op de radio in Burkina Faso. Er is een Bijbelgedeelte in het Frans gelezen, bemoedigende woorden gesproken (in het Engels) en gebeden door iemand uit onze groep en we hebben de Nederlandse versie van ‘Groot is Uw trouw, o Heer’ gezongen. Bijzonder!

Fijne slaapplek gevonden waar we een mooi fikkie gestookt hebben ;-)

En toen was het alweer donderdag, de op-een-na-laatste-dag van onze fantastische reis..
Vandaag is het de dag van het volgende wildpark, met hopelijk nu wel olifanten, leeuwen, hippo’s, croco’s etc…

We begonnen te rijden, maar al vrij snel zaten we ernstig vast in de blubber. Gelukkig waren er een gids en een tolk mee, die hun collega’s lieten komen. Met man en macht Angela en Fatimah eruit geduwd. Alles tot groot plezier voor de Burkinabé, die vrouwen nog nooit zo hard mee zagen helpen met zo’n mannenklus. Maar ja, wij Dutch girls, are strong women ;-)
Na dit modderfestijn bleek ook de rest van de piste meer rally te zijn dan bedoeld om wild te spotten. Trouwens, we hebben van alles gezien, maar geen wild.. Of je moet die ene waterslang en de pootafdrukken van wilde (?) ezels meerekenen.. De rally was een feest voor de jongens, die duidelijk herbelevingen hadden van hun kleinejongentjestijd.
Nadien aten we bij Afrikaanse dames: rijst met vleessaus, mét een koud biertje.

’s Middags op weg naar de eindbestemming: Ouagadougou.
Rond etenstijd kwamen we er aan, restaurant zoeken dus! Het is een soort van Europese brasserie geworden, waar ze patat en vis en biefstuk hadden. Erg lekker gegeten :-)
Ondertussen waren er 3 mensen op zoek gegaan naar een slaapplek of zelfs een goedkoop hotelletje. Drie straten verder hadden we al beet. Het was een logement, waar nog 4 Franse studenten verbleven. Een grote slaapzaal, een overdekte binnenplaats met genoeg ruimte voor de buitenslapers en, nog veel belangrijker, een gewoon toilet, stromend water en 2 douches! Wel zo fijn om niet al te erg stinkend het vliegtuig in te gaan.. ;-) De binnenplaats en slaapzaal waren binnen no-time geconfisqueerd en de Fransen hielden een klein hoekje over van alle ruimte die ze hadden voor we kwamen.

Na een nachtje slaapdienst op de achterbank van ons Sjors, is de laatste dag van de reis aangebroken. 's Morgens staat de poel des heiligen krokodillen op het programma, een rit van 2 uur bracht ons naar onze gebekte vrienden. Aangekomen bij de rivier werd eerst een kleine collecte gehouden, iedereen moest z'n laatste CFA centen afstaan om een kip te kunnen laten verdwijnen achter een grote rij tanden. Die kip kwam er, met een touw om z'n poten heeft het beest een aantal minuten boven en in krokodillenbekken gezweefd(!). Voor de krokodillen was dit duidelijk niet de eerste kip want ze leken niet echt geïnteresseerd, gelukkig nam er nog één de moeite om de kop van de kip af te bijten zodat deze zonder twijfel uit zijn lijden was verlost. Eén troost voor degene die dit niet konden aanzien: het was een vrije-uitloop-kip. Op de terugweg reed Bambi...
's Middags hebben we nog even tijd voor Ouaga (lees: Wagga) voordat we de auto’s ontdoen van alle zooi en onze tassen inpakken.

Na het laatste kookavontuur, dit keer op straat voor het logement, omringd door Afrikaanse kindertjes (je gelooft dit niet, maar Nico doet prima dienst als babysit ;-)), ruimden we alles op en in en vertrokken we naar het vliegveld.
We hebben alles meegekregen, ook de kookstellen en de tentjes. Toch altijd weer even spannend of alles de buik van het vliegtuig in mag..
En daar gingen we het vliegtuig in: een troep hoestende, stinkende, veel ruimte-innemende gasten die totááál niet onder de indruk waren van de verschrikkelijk chagrijnige stewardess.
Om kwart voor 1 vertrokken we naar de Lage Landen.

De volgende dag landden we op een redelijke tijd in Brussel, waar bleek dat 2 tentjes ergens achtergebleven waren, evenals het ‘slaaptapijt’ van Doekoe.. Als straf daarvoor werd het kantoor van de bagage-claim-beambte geconfisqueerd.. Daar stonden namelijk van die hele fijne bureaustoelen ;-)

En nu zijn we weer thuis.. en moeten we weer gaan werken en studeren en terug in het stramien..
Maar voor jullie heb ik een goed bericht: er komt nog 1 verhaal hierna. Over hoe het de autoverkopers vergaan is en ons Sjors en Fatimah en Angela..