It's nice to be nice!

Ik ben in crisis.
Een ware identiteitscrisis. Het zijn vertwijfeling en onzekerheid die me parten spelen. De laatste week was gewoon te veel, ik weet niet meer wie ik ben. Ik praat er liever niet over, het verwart me teveel. Vandaar dat ik nu dit blog schrijf; ondersteund door de zoete appelgeur van de waterpijp op tafel zal ik verhaal doen...

Het is laat in de avond. Iedereen is moe van alle indrukken van die dag: duizenden kleuren, toesnellende schreeuwende mensen, afvalhopen op elk stukje grond waar je langs komt. Moe ook van het het krabben ontwijken, zwemmen en wassen in het brakke water waar we naast staan. Het zou de bonte avond van reis deel II zijn, maar het ontbreekt ons aan moed om grappig te zijn. We gaan slapen...

Druutkommen! In auto's met wapperend wasgoed aan de spiegels (het motto van Ies: 'één an't lijf, één an de lijn' wordt vrij geïnterpreteerd) rijden we door het opeens groen geworden landschap met hier en daar een hutjes-dorp. De haperende en stotterende CD's worden voor de veertigste keer gedraaid en via wat onuitspreekbare plaatsjes komen we aan in een stadje dat bekend staat om de visserij en vismarkt. Het is indrukwekkend om te zien hoe de boten de zee in worden geduwd om vervolgens met bakken vol vis weer terug te keren. De vrouwen en oude mensjes zitten aan de kant te koken en toe te kijken. Nog indrukwekkender is het voor de meesten dat aan elke hand drie schattige zwarte kindjes zich verdringen. Het is wat dubbel, je voelt je té koninklijk, maar de kids vinden het prachtig. Op de markt geurt de vis (lees: het stinkt adembenemend) en kooplui schreeuwen door elkaar. Na het nodige verdwalen van enkele groepsleden vertrekken we naar de schelpen-eilanden. De eilanden zijn gemaakt van schelpen en onderling verbonden met houten bruggen: mooi! Op een van de eilanden bevindt zich de begraafplaats, maar we hebben geen tijd meer om dat eiland te bekijken... dachten we. Omdat het al donker wordt gaan we snel een plekje zoeken en tot onze verbazing belanden we op de het stuk grond naast de begraafplaats Een schiereiland dus... dachten we. Iedereen zet vast de tenten op en we gaan eten. Opeens merkt Niels droog op: 'zijn jullie zuinig op jullie spullen?'. Het is vloed geworden en de tenten staan keurig op een rijtje in het water. Dus toch een eiland... Als er de volgende ochtend ook nog een hond zijn poot optilt bij een van de tenten is de maat vol: we vertrekken! Geheel volgens planning natuurlijk.

Vandaag gaan we bij Karang de grens over naar... The Gambia! Na het rijden via een super mooie groene route begint het, inmiddels gebruikelijke, gepraat en gefoeter aan de grens. De groep wordt ondertussen vermaakt door meisjes en vrouwen met schalen vol cashewnoten op hun hoofd en een heuse bitch-fight. Om daarna verder te kunnen naar Banjul moeten we de rivier The Gambia oversteken met de ferry. Dat blijkt een punnnntje: we kunnen er volgens de berichten pas over een paar uur op. Met wat smeergeld hier en daar zijn we even later toch aan de overkant. Vanaf minuut 1 worden we omringd door Gambianen, verder vermeld onder de noemer mannetjes. De woordenschat blijkt unaniem te bestaan uit: 'Welcome to The Gambia'; 'Yo Bro'; 'Black and White, we all have the same blood'; 'First time in The Gambia?'; en als ultieme kers op de taart 'it's nice to be nice mannnn!'. In schril contrast met deze smilende omgeving nemen we met een snik afscheid van Jolanda en Eline op het vliegveld van Banjul. In het donker gaan we op zoek naar een plekje voor de nacht. Meneer de reisleider, omgedoopt tot Salomon, lijdt (nee, geen spelfout) ons naar het volgende plekje. Net als Van Rijn (Nelleke, vergeef me) vastgesteld heeft dat er hier net als gisteren onheil in de lucht hangt, komt een man in het donker naar ons toe met de mededeling dat we naast een begraafplaats staan. Gelukkig mogen we bij hem thuis is de tuin slapen. Beter.

Druutkommen! Na een potje voetbal met de kinderen van Mohammed (veel variatie in namen is er niet echt) vertrekken we weer. Aangezien we niet voor niets 4x4's hebben rijden we midden het strand op in Serekunda, waar we de rest van de dag relaxen. Een dag strand, kinderachtig genieten van de hoge golven: niks mis mee. 's Avonds rollen we onze matjes uit bij een verlaten resort, gratis wordt ons verzekerd. Plotseling komt het water met bakken uit de hemel! Massaal trekken we ons terug in een kamer van het resort, vergezeld door 4 snurkende mannetjes. Mr. King's droom is uitgekomen: Black and White sleeping together. Fijn hè.. dachten we.

En dan, dan komt de dag dat alles anders wordt. Alles waar ik op dacht te bouwen spoelt onder me weg. Het doordrengt mijn denken, mijn zijn. Luister...

Als we 's ochtends wakker worden op een blank gelopen vloer maken we ons op om naar de kerk te gaan, het is zondag. Vreedzaam glimlacht iedereen elkaar toe en steekt zich in zijn of haar beste tenue. Als we echter weg willen gaan worden we door enkele mannetjes opeens serieus verzocht een astronomisch hoog bedrag te betalen voor de overnachting. De schuilkamer komt ons dus spontaan duur te staan! Tenminste, dat zou zo geweest zijn als we betaald hadden. Die mannetjes zijn boos hè. Een tweede nacht hier zit er dus niet in, we moeten verkassen. Maar eerst...kerk! Aan het einde van de weg staat het Jesus Palace. We zijn door de ruzie wat laat, maar nog lang niet de laaste blijkt in de loop van de dienst. Nadat enkele mannen van de gemeente gepreekt hadden was het tijd voor de lofprijzing. Mooi om te zien dat iedereen zo enthousiast zingt en zo vals dat het mooi wordt, geleidt door een lead-zangeres met Tina Turner power. So far, so good.

Ik vermijd mijn hekele punt, ik weet het. Ik kan bijna niet anders, maar ik zal sterk zijn en eindelijk met de deur in huis vallen: we zijn op zoek gegaan naar..... een resort! Zo'n echte: met douche, met bar, zelfs met frikandel speciaal op de kaart. We komen aan en ik ben verslagen. Waar is het back-to-the-basic gevoel, waar is het vuil dat op mijn huid plakt, wildplassen en de dagen dat ik geen spiegel zie? Het is in één klap verdwenen, weggespoeld door de heerlijke golven van de zee, het werkende toilet en het koude bier. Wat is er van de stoere reizigers over die door de woestijn trokken en teigerden door het zinderende zand? Wie ben ik? De gedachte dringt zich duidelijk en onontkomelijk bij me op: dit is geen reizen meer, dit is vakantie.......



-The more you smile, the browner you get!-